Fareler miydi kanalizasyon çöpçüleri..
İnsanlar mıydı fareleri ezen,
Yoksa fare miydi kükreyen?
İnsan mıydı insanın ezdiği,
Yoksa sürüngenler miydi ateşten korkan.
Kaplumbağa mıydı yarışı kazanan,
Yoksa tavşan mıydı tembellik yapan.
Çocukluğum muydu tramvaylar.
Çocukken yaşadığım onca güzel anım,
Yanında da belki de hiç ciddiye alınmayacak basit birkaç tramva.
Ellerim büsbütün bir narı kavrarken güldüm,
Senin suratın asık
ama diğer elinde orkideler tutuyorsun,
arkanda sakladığın.
Korkuyor musun?
Çekiniyorum bakmaya gözlerine,
Belki bu cesur yürek de korkar bakarsa gözlerine.
Ya da sen mi çekiniyorsun,
Ben miyim korkak..
Soyunuyor muyuz büsbütün?
Ayaklarımızın altında dayanılmaz bir sıcak,
Kafalarımızda saçlarımız kalmamış,
Uzanıyoruz 'sen'in 'ben'im kalmadığı bir kumsalda.
Laf ebeleriyle yaptığım birkaç kaçamak oyun.
Anlıyor musun acaba bana baktığında?
<<Gerçekten anlıyor musun?>>
İfade edebiliyor muyum kendimi istediğim gibi acaba,
Yoksa aklımdaki ben sadece aklımda mı,
Çıkaramıyor muyum dışarı..
Benim ağzım kusursuz bir hiçlikler bütünü o zaman.
Dilim, anlamsız belki de.
Ben, ben değilsem dışarda,
Kimi oynuyorum o zaman?
'Ben' olmaya çalışırken kim oluyorum..
İfade edemiyorsam kendimi konuşarak,
Konuşmanın ne anlamı var..
Ağladı tapınak şövalyelerini meydanlarda seyredenler,
Duydu sesini Mecdelli Meryem,
Sordu, konuşmak zorunda mısın yettiğinden fazla?
Madem öyle, yazarsın sen de.
Bir galaksi kurdum kendime,
Yıldızlar ayaklarımda,
Bulut oldu hayallerim,
Her bir gezegen, her biri bir düşünce.
Ve belki de sonunda,
'Ben' i bulmaya başladım bir köşesinde.
Gözlerimi kapattığımda ulaşabildiğim hayallerimin melodisi,
Ve bana ait sonsuz bir evren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder