Kafatası paramparça oldu neredeyse.
Düşüncelerim bana meydan okudu.
Aydınlıkta ateş ettiler kafama,
Karanlıkta ıskaladılar,
Kulağımı sıyırdı düpedüz acımasız kurşun.
Daha ona kadar sayabilmiştim oysa ki,
Yeniden doğduktan sonra.
Tutuştu elimde kilden bir meşale
Ve gezegenlerdi kıvılcımları.
Otların arasında yeşeren senin gözlerin,
İçimi titretti rüzgar,
sen bana baktıkça,
usul usul.
-Boticelli, Primavera
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder