Ne desem ciddiye almadılar.
Ben de aldım elime silahımı,
çektim tetiği,
öldürdüm ailemi.
Ben bir şey dedikçe güldüler,
Boş gezenin boş kalfası oldum,
Sıktılar canımı dedikleriyle.
Aldım pimi dişlerimin arasına,
Fırlattım bombayı ortalarına
öldürdüm arkadaş dediklerimi.
Bir şey anlattım dinlemediler,
Kendimi ifade ettirmediler.
Ben de çaldım yaşam taşını,
Duvara fırlattım kırdım,
Hep beraber öldüler.
Doğayla çiftleştim,
İnsan oluşturdum topraktan.
"Yaşayın!" dedim yaşadılar,
"Ölün." dedim ölmediler.
Mutlu olacağınız gibi yaşayın,
Kendiniz gibi davranın,
Keyfini çıkarın hayatın bari dedim.
Fırsat buldukça mutsuzluk şarabından içtiler,
Onun sarhoşluğuyla mutlu oldular.
Bir gün fark ettim artık Doğa gözyaşlarını tutamıyor,
Anlattı nedenini,
Sinirlendim.
Sonra gittim insanlara,
Yapmayın, zarar vermeyin sizi yaratan doğaya dedim,
Öldürdüler,
Tamamen yok ettiler.
Doğadan kurtulduktan sonra birbirilerine çattılar,
Kırmayın birbirinizi iyi geçinin dedim,
Savaştılar,
sonrasında korktular.
Birbirinden farksız robotlar oldular.
Ben de aldım elime kağıdı kalemi,
yazdım.
Yazdıklarıma inandılar,
Onlar için yeniden savaştılar.
Taptılar bir zaman sonra.
Şimdi de ben deyince yaşıyor,
"Öl" deyince de ölüyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder