Fesleğenli Çocuk

Tanrıların sesidir,
Seni ararlar gökyüzünde.
Tanrının kitabından kopardığın sayfalarla yaptığın,
Bir origamidir nefesin.

Tanrıdan nefret ettim,
Tanrının pabuçlarını giydiğimde.
Tanrıya saygı duydum,
Tanrıya en uzak olduğum dönemde.

Bir fısıltıdan oluşmuştu mevsimler,
Karanlık bir bahçeye girmişti aydınlık.
Meyve vermiyordu artık çiçekler,
Olgunlaşıp soluyorlardı birlikte.

Fesleğen kokusu geldi burnuma,
Kafasında fesleğen olan bir çocuk.
Biliyordu yapmaması gerektiğini,
Korkuyordu savaşmak istemeyen çocuk.

Mühürlemişti dünyasını,
İstemiyordu nefesin serinliğini.
Kitledi kendini tabutuna,
Kıydı ait hissetmediği canına fesleğenli çocuk.

Buz gibiydi fayans suratında.
Ağlamak istedi, bağırmak, haykırmak.
Ama toprağın kokusu daha yoğundu artık.
Ne ışık ne de ilahi bir ses,
Toprak kokuyordu.
Sadece toprak...

                                                                   -Masumların Katili, Peter Paul Rubens.