Karamsarlığın doğurdu gözyaşlarımın arkasından gelen fırtına sesleriyle kapadım suratımı ellerimle.. Bir 'dehşet' vardı odada herkese elindekileri saplamaya ve istediğini yaptırmaya çalışan.. O soyut bakmıyordu hiçbir şeye.. Her şeyi olduğu gibi taraflı bakıyordu ve bunun kesinlikle farkında değildi.. Hayatta karşısına çıkanlar sonucunda hayalleri körelmişti ve iyi yönlendiremiyordu yönetmeye çalıştıklarını.. Ve yıpranıyordu yanındaki hevesli 'hayalperest'.. Dışarıdaki dünyada istediğini yapmak, yeteneğine göre yönlenmek istiyordu ve hapsolmak istemiyordu başkalarının onun hakkındaki düşüncelerine, ona göre şekillendirmek istemiyordu geleceğini.. Böyle giderse onun için yaşayacaktı hayalperest ve onun istekleri bitince başlayacaktı 'hayallerine'..
Katmanlar var yeryüzünde, ona göre.. eğer hiçbirini aşamassa kendi benliğinde, bu düşündükleri neyine.. onun da mı onlar gibi düşünmesi onlar gibi yaşaması gerek.. yoksa onlar yıprandıklarını örnek gösterip onun yıpranmaması için ellerinden geleni yapabilmeli mi.. onlar yıprandı diye o da mı yıpranmalı.. onlar yaptı diye o da mı yapmalı.. yoksa onlar artık onun gözünden mi bakmalı; hayata, doğaya ve 'geleceğe'..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder