yokum artık eskisi kadar..
Etrafımdakilere hep zarar verdim, hep üzdüm, hala belki de ,dikkat etmeme rağmen, veriyorumdur da.. Onlar beni üzmediler mi hiç? Üzdüler.. Ama ben de üzdüm. Etrafımda biri olsun istemiyorum.. istemiyorum demeyeyim de istesem de buraya katlanabilecek biri yok zaten.
Dışarıda göremezsiniz burayı.. Benle konuşurken, benle yürürken, yolda bi yüzüme bakıp geçerken.. gözlerimin içinde?.. ... bilmem orada bulabilirsin belki burayı ama çok derinde.. az ihtimal, kulaç atmaya değmez herhalde.. Kimse böyle bilmez beni, iç dünyamdaki beni.. bilemez ki nasıl bilsin.. Değişik, acayip biriyim işte ne diyeyim.. Çok kaldım yalnız, yine kalırım, ben buna alışığım.. Yalnız kalmak zorunda olduğumdan mı yalnız kaldım yoksa yalnız kalmak istediğimden mi yalnız kaldım? İşte asıl soru bu.. ittim belki de insanları, beni yalnız bırakmayacakları, ittim belki de daha değerli yalnızlıkları.. Uzay burası 'belki' ler, 'bazen' ler ve 'keşke' lerle dolu.. Sayısız 'keşke' lerim var ama artık toparlamaya şansım yok, insanlar acımasız.. Sizle daha iki çift laf etmeden sizin hakkınızda kocaman kararlar verip sizi olmadığınız bir kişiliğe kamufle edebilirler ve bazen siz bile inanırsınız bu yalana, gelirsiniz oyuna.. Oynarsınız kartlarınızı, denersiniz şansınızı ama nafile, kazanamazsınız hiçbir şekilde, oynadıkça çıkamazsınız içinden, bir labirent gibi.. çünkü onların oyunudur bu, onlar yönetir ve kalenizi onlar fetheder, e onların oyunu sonuçta göremezsiniz içindeki engereği.. Neden böyle bir şey yaparlar, nasıl olur da böyle düşünebilirler? Uzaydan Dünyaya göçmüşler.. Evet, yaparlar bunu hem de hiç düşünmeden, acımadan.. Müthiş bir soğuk kanlılıkla.. Ama dur bi dakika yanlış anlama.. depresyon veya üzüntü gibiler yabancıdır buralara, yoktur o duygular buralarda.. Uzay hep yalnızdır.. Düşün bir daha.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder